Η νόσος Peyronie είναι μια πάθηση του συνδετικού ιστού που επηρεάζει το πέος του άνδρα. Εκδηλώνεται με την εμφάνιση κάμψης στο πέος που συχνά συνοδεύεται από πόνο και στυτική δυσλειτουργία. Η κλινική εξέλιξη της νόσου είναι απρόβλεπτη, με πιθανή επιδείνωση ή σπάνια αυθόρμητη ύφεση. Η νόσος Περονί απαιτεί στοχευμένη θεραπεία ιδίως σε περιπτώσεις που τα συμπτώματα είναι έντονα, ασκώντας σημαντικούς περιορισμούς στην καθημερινή και σεξουαλική ζωή του ασθενούς.
Τι είναι η νόσος περονί;
Η νόσος του Peyronie χαρακτηρίζεται από την ανάπτυξη σκληρών, ινωδών πλακών στο λευκό χιτώνα του πέους. Αυτές οι πλάκες προκαλούν παραμόρφωση, συνήθως κάμψη, του πέους κατά τη στύση, καθώς και πιθανό πόνο και δυσφορία κατά τη σεξουαλική επαφή. Ο σχηματισμός των πλακών αυτών οφείλεται στην ανάπτυξη φλεγμονής, η οποία προοδευτικά επιδεινώνεται και συμβάλλει στο σχηματισμό μιας πλάκας από ουλώδη ιστό. Το διάστημα που απαιτείται για το σχηματισμό αυτής της πλάκας και η έκτασή της διαφέρει από ασθενή σε ασθενή. Η πάθηση παρουσιάζει απρόβλεπτη εξέλιξη, καθώς ξεκινά από μια οξεία φάση η οποία σταδιακά σταθεροποιείται, με αποτέλεσμα να μονιμοποιείται η κάμψη του πέους κατά τη διάρκεια της στύσης, ενώ ο πόνος υποχωρεί. Σε ορισμένους άνδρες η κάμψη μπορεί να βελτιωθεί αυτόματα, ενώ άλλοι παρουσιάζουν επιδείνωση της πάθησης τους πρώτους 12 μήνες.
Πού οφείλεται η νόσος Peyronie;
Η ακριβής αιτία της νόσου του Peyronie παραμένει άγνωστη, αλλά οι ειδικοί εικάζουν ότι επαναλαμβανόμενοι μικροτραυματισμοί του πέους οδηγούν σε φλεγμονή και σχηματισμό ινωδών πλακών. Η νόσος υποδεικνύει μια κληρονομική συνιστώσα, και έχει ομοιότητες με άλλες ινωτικές διαταραχές, όπως οι νόσοι Dupuytren και Ledderhose. Επιπλέον, φαίνεται να εμφανίζεται πιο συχνά σε άτομα με διαβήτη, υπέρταση, στεφανιαία νόσο και υπερλιπιδαιμία. Τέλος, άνδρες που έχουν υποβληθεί σε ριζική προστατεκτομή για τη θεραπεία του καρκίνου του προστάτη έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να εμφανίσουν τη νόσο.
Φάσεις νόσου Περονί
Η νόσος περονί εξελίσσεται συνήθως σε δύο φάσεις. Ξεκινά με την οξεία ή φλεγμονώδη φάση, κατά τη διάρκεια της οξείας φάσης, οι ασθενείς μπορεί να εμφανίσουν πόνο κατά τη στύση και να ψηλαφήσουν ένα σκληρό εξόγκωμα (ινώδη πλάκα) στο πέος. Η κάμψη του πέους αρχίζει να αναπτύσσεται, ενώ ο πόνος είναι συχνό φαινόμενο. Σε αυτή τη φάση, η νόσος είναι ενεργή και μπορεί να επιδεινωθεί. Την οξεία φάση διαδέχεται η χρόνια ή ινωτική φάση. Στην χρόνια φάση, η φλεγμονή υποχωρεί και οι πλάκες γίνονται σκληρότερες και επασβεστωμένες. Η κάμψη του πέους σταθεροποιείται, αλλά μπορεί να προκύψει στυτική δυσλειτουργία και δυσκολία ακόμα και στην έναρξη της σεξουαλικής επαφής.
Νόσος Περονί και συντηρητική θεραπεία
Η φάση στην οποία βρίσκεται η νόσος Περονί υπαγορεύει και τη θεραπεία της. Στην οξεία φάση της νόσου, όπου οι πλάκες και ο πόνος είναι ακόμα ενεργοί, προτείνεται συντηρητική θεραπεία. Οι επιλογές περιλαμβάνουν φάρμακα και φυσιοθεραπευτικές μεθόδους, με στόχο την ανακούφιση του πόνου και την επιβράδυνση της εξέλιξης της νόσου. Αρχικά, τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα μπορούν να ανακουφίσουν τον πόνο κατά τη διάρκεια της οξείας φάσης, χωρίς όμως να επηρεάζουν την εξέλιξη της νόσου. Επίσης, οι αναστολείς φωσφοδιεστεράσης-5 μπορούν να βοηθήσουν τους ασθενείς που έχουν στυτική δυσλειτουργία και δυσκολεύονται στην κολπική διείσδυση. Ωστόσο, δε μπορεί να εφαρμοστεί κάποια πιο επεμβατική θεραπεία μέχρι να σταθεροποιηθεί η νόσος.
Νόσος Περονί και χειρουργική θεραπεία
Στη χρόνια φάση, όταν η κάμψη έχει σταθεροποιηθεί, μπορούν να εξεταστούν πιο επεμβατικές επιλογές. Η νόσος Περονί επιδέχεται χειρουργική θεραπεία εάν η κάμψη επιμένει για πάνω από ένα χρόνο η οποία δυσχεραίνει ή καθιστά αδύνατη τη διείσδυση. Οι θεραπευτικές επιλογές εξαρτώνται από τη σοβαρότητα της παραμόρφωσης και την ύπαρξη στυτικής δυσλειτουργίας. Οι κύριες χειρουργικές τεχνικές περιλαμβάνουν την πτύχωση, που διορθώνει την κάμψη δημιουργώντας μια πτύχωση στην φυσιολογική πλευρά του πέους, αν και μπορεί να προκαλέσει μείωση του μήκους, και τη διατομή της πλάκας με τοποθέτηση μοσχεύματος, που συνιστάται σε ασθενείς με σύνθετη κάμψη αλλά καλή στυτική λειτουργία. Σε περιπτώσεις σοβαρής στυτικής δυσλειτουργίας, η τοποθέτηση πεϊκής πρόθεσης αποτελεί την καλύτερη επιλογή, προσφέροντας διόρθωση της κάμψης και αποκατάσταση της στυτικής λειτουργίας. Η επιλογή της κατάλληλης μεθόδου εξαρτάται από την κατάσταση του πέους, τις προσδοκίες του ασθενούς και την εμπειρία του χειρουργού, ενώ οι συντηρητικές θεραπείες, όπως οι ενέσιμες, συχνά εφαρμόζονται, αν και δεν ανταγωνίζονται την αποτελεσματικότητα της χειρουργικής επέμβασης. Ο Ανδρολόγος στην Αθήνα, Δρ. Χρήστος Φλιάτουρας βοηθά κάθε ασθενή τον οποίο έχει επηρεάσει η νόσος Περονί να επιλέξει την κατάλληλη θεραπεία με βάση τις δικές του μεμονωμένες ανάγκες και ιδιαιτερότητες.